We moeten van alles, denken we. We is hier taaltechnisch niet geheel het juiste woord, omdat ik geen deel uitmaak van deze ‘we’. Wat mij betreft moet er brood op de plank en moet het een beetje leuk zijn en verder heb ik lak aan het heilige ‘moeten’, opgelegd door de maatschappij en haar huidige normen. Om het een beetje leuk te hebben is het wel handig om vrienden te hebben waarmee je het leuk kunt hebben. Check! Heb ik!
En dan komt daar ineens een reclame voorbij. Win een reis met 10 van je beste vrienden! O jee. Heb ik er 10? Koortsachtig ga ik tellen. Gelukkig. Ik heb er wel 10. Het wordt weliswaar een bont reisgezelschap waarbij de jongste 30 jaar jonger is dan de oudste. Maakt dat nog iets uit?
Vervolgens lees ik de uitslag van een onderzoek naar hoeveel vrienden we gemiddeld hebben. Het aantal ben ik inmiddels vergeten, maar het loopt in de tientallen. Nee toch? Zoveel heb ik er niet! Maar wie reken je eigenlijk tot je vrienden? Wanneer is iemand een vriend en wanneer een kennis? Hoe zit het met die leuke collega of buurvrouw die, pak ‘m beet, ieder jaar op je verjaardag komt? Maar wacht eens even… Ha, ik heb wel 74 Facebookvrienden! Joehoe!
Maar nee, ik voldoe alweer niet aan de norm, want als je een beetje in de pas loopt, heb je toch wel minstens 100 Facebookvrienden. Verdorie. Helemaal depressief word ik vervolgens als ik een BN’er hoor vertellen dat ze ‘100 van haar beste vrienden’ heeft uitgenodigd op haar verjaardagsfeestje. Watte? 100 van haar beste vrienden? Dat wil dus zeggen dat ze niet eens al haar beste vrienden heeft uitgenodigd, laat staan haar gewone vrienden?
Het lijkt erop dat een vriendenaantal een soort statussymbool is geworden en een van de normen waaraan je ‘moet’ voldoen. Voor degenen die daar gevoelig voor zijn. Het moet niet gekker worden; voor je het weet levert deze sociale druk nog burn-outgevallen op. Ik ben hartstikke blij met mijn minder dan 30 of 40 vrienden. Die bij me in de buurt wonen. Die verder weg wonen, omdat ik ben verhuisd. En die nog verder weg wonen, omdat ook zij zijn verhuisd maar dan de andere kant op. Met mijn beste vriend: mijn eigen vent! Met mijn buren, en met mijn collega’s. Ze zijn me heel veel waard. Leuk hoor, die statistieken. Maar zoals ze zeggen: Beter een in de hand, dan tien in de lucht. O Nee, dat zijn vogels… Deze dan: Beter een goede buur dan tien verre vrienden?
