Op de parkeerplaats graai ik in mijn overvolle schoudertas met de telefoon tussen schouder en oor geklemd. Shit, de autosleutels liggen nog thuis!
Het lijkt handig om meerdere dingen tegelijk te doen, maar zoveel tijd bespaart het niet. Integendeel. Ik doe er bijna twee keer zo lang over en het kost me drie keer zoveel energie, ergernis en gedoe. Steevast besluit ik op zulke momenten om mijn agenda voortaan beter in te delen.
Nog geen twee dagen later betrap ik mezelf multitaskend achter de potten en pannen. Ik check mijn mail, kijk naar de televisie en zit met twee mensen afzonderlijk te whatsappen.
“Jij nog verjaardagswensen?”, vraag ik mijn broer (bijna 42 jaar).
En aan mijn vriend: “Heb zin om je weer te zien liefje.”
In ‘De Wereld Draait Door’ gaat het over Nobelprijzen voor merkwaardige onderzoeken. De quinoa is nog niet gaar, het vuur gaat hoger.
“Zeg, kun jij niet je hobby van vroeger oppakken? Krijg je van mij een mooie puzzel!”, grap ik naar mijn broer.
Een scheut olie gaat in de grillpan voor de aubergines. Reclame. Ik krijg een reactie op Twitter binnen via mijn telefoon. Even snel kijken.
“Wanneer je vanavond thuiskomt, ligt er een heerlijke, blote vrouw in bed!”
Oh néé! Heb ik die nou echt naar mijn bróer verzonden?! Inmiddels kookt de quinoa droog en begint de olie te roken.
Er komt een mail binnen. Met de afzender staat een interview gepland, dat nu voor de tweede keer wordt verplaatst. Moet dat nou?, denk ik ietwat oververhit. Ik lees verder: Deze week komt niet goed uit vanwege allerlei opnames. Kan onze afspraak naar volgende week? Dan heb ik alle tijd en aandacht voor je.
“Quality-time?”, denk ik terwijl ik het vuur zachter zet en de plakken aubergine in de pan leg. Dat zij alle tijd voor me wil nemen, voelt als een cadeautje. En ineens lijkt het gehaaste multitasken een verouderd concept. Dat wil ik ook! Aandacht voor anderen en voor de dingen die ik doe. Dus mail ik terug dat het geen enkel probleem is.
Ik neem me stellig voor om voortaan zo min mogelijk dingen in dezelfde (te korte) tijd te proppen. Slowtasken dus. Het is geen Nobelprijswinnende actie, toch voelt het dit keer als iets officieels. Ik klap mijn laptop dicht, doe de tv uit, concentreer me op het koken en besteed uitgebreid aandacht aan een gezellig gedekte tafel met kaarsjes.
Mijn partner reageert meteen enthousiast als hij thuiskomt en geeft me de hele avond zijn onverdeelde aandacht. Kijk, zo kan ik er wel aan wennen!
What you give out, you get back.
