Sinds de basisschool voelt Lindsey* (34) zich een vreemde eend in de bijt. Ze was niet 'de norm', had andere interesses dan haar klasgenoten en vond geen aansluiting. Dit speelde door in haar middelbare school, tijdens haar studie en nu in het werkende leven. Ze heeft hier altijd goed mee om kunnen gaan, tot ze ziek werd. En toen werd alleen, wel heel alleen. Wij spraken haar over deze eenzaamheid.
Kun je iets vertellen over wanneer je eenzaamheid begonnen is?
Het begon eigenlijk al op de basisschool, ik had wel 1 of 2 vriendinnetjes in de klas, maar dat ging op en af. Destijds heb ik het totaal niet als eenzaamheid ervaren, maar als ik erop terug kijk dan was ik eigenlijk wel vaak alleen. Ik was een echte boekenwurm en vermaakte me altijd goed, maar bleef wel een buitenbeentje.
Toen ik naar de middelbare school ging, ging ik naar een andere school dan mijn klasgenoten van de basisschool. Daar moest ik eigenlijk weer opnieuw beginnen. Ik leerde een aantal meiden kennen, maar eigenlijk werd ik nooit 1 van hun. Ik was altijd de eenling, ik had soms echt het gevoel dat ik in een ander universum geboren was.
Zij gingen op een gegeven moment ook alcohol drinken, kregen ze interesse in jongens en gingen stappen en ik eigenlijk niet. Ik heb wel geprobeerd dat spelletje mee te spelen, te doen wat zij ook deden, maar dat hou je niet vol. Dan ben je niet jezelf en kom je uitgeblust thuis. Zeker omdat ik hoogsensitief ben.
Op het HBO had ik mezelf voorgenomen dat de contacten zakelijk moesten blijven, puur om mezelf te beschermen. Tot er op een gegeven moment een meisje was, die naast het samenwerking voor een opdracht, ook prive wilde afspreken. Eerst twijfelde ik eraan, maar ze is inmiddels al jaren mijn beste vriendin.
Je vertelde dat je tegenwoordig ook eenzaamheid ervaart, hoe speelt dat voor je?
Hoewel dit eigenlijk al mijn hele leven speelde, had ik er best wel vrede mee. Ik had er mijn draai in gevonden en ik ging goed op mijn vaste structuur. Zo deed ik bijvoorbeeld met oud en nieuw de slaapshifts op de woongroep van mijn werk, zodat ik ook een invulling voor de avond had.
En toen werd ik ziek aan mijn schildklier en kreeg ik ernstige bloedarmoede. Ik was de hele dag doodop, zelfs mijn bed opmaken lukte niet altijd. Dit speelt nu al een jaar en het heeft heel veel bij mij blootgelegd. Zo werd ik er ineens bewust van dat ik altijd naar mijn 2 vriendinnen toe ging, omdat dat altijd makkelijk was. Zij hadden immers een partner en kinderen. Nu gaat dat niet en zouden ze bij mij langs moeten komen. Ineens zie ik ze een stuk minder. Eén vriendin beloofde mij om elke maandag te helpen met het huishouden, dat heeft ze nu 1x gedaan en ik zit al een jaar in deze situatie. Dat is zo confronterend, dat maakt nog eenzamer.
Zeker tijdens de lockdowns was ik heel erg alleen, ik zag soms dagen letterlijk niemand. En als ik mijn moeder niet bel, dan spreek ik haar ook niet. Het is niet dat ze mij belt. Hetzelfde geldt voor de feestdagen, als ik mijn moeder niet vraag of ik langs mag komen, dan ben ik de hele kerst alleen thuis. Ineens zit iedereen dan in een soort feestvreugde, waar ik dan even niet bij hoor. En na de kerst, dan zie ik mijn vriendinnen weer.
Wat zou je voor jezelf willen?
Ik gun het mezelf om oke te zijn met wie ik ben en mezelf niet onder een ander te plaatsen. Ik zou me graag vrijer voelen en meerdere contacten hebben. Dan kan ik ook spontane afspraken, bijvoorbeeld als het lekker weer is met iemand naar een terrasje gaan. Als ik weer meer energie heb, dan wil ik weer een nieuwe sport gaan oppakken en vriendinnen zoeken, bijvoorbeeld via VriendinnenOnline.
Ik heb momenteel psychische hulp, omdat ik ook in de steek ben gelaten tijdens mijn ziekteproces. Ik hoop dat ik aan de hand daarvan snel stapjes vooruit kan doen. En dan wil ik ook weer alleen op vakantie gaan, in plaats van te wachten tot er iemand met me mee wil. Het leven is te kort om de dingen die je wilt doen te laten liggen.
Heb jij nog tips voor andere meiden die zich eenzaam voelen?
Hoewel ik er nog midden in zit, zijn er wel wat dingen die mij geholpen hebben. Probeer de structuur in je leven te houden, dat is zo belangrijk. Ik had bijvoorbeeld mijn abonnement op de sportschool behouden, ook al kon ik eigenlijk niet echt sporten qua energie. Maar dan ging ik er toch heen op vaste dagen, dan had ik in ieder geval even een kletspraatje bij de balie. Dat breekt de dag dan alweer en ben je er toch even uit. Daarna moest ik dan douchen en ging ik eten en zo had ik toch een daginvulling.
Ook ga ik elke week naar de bibliotheek. Ik leen met opzet 'maar' 2 boeken, zodat ik de week daarna weer kan gaan. Mijn tip is, als je erop uit gaat, ga dan naar vaste adresjes. Zo leren mensen je kennen, worden de uitstapjes persoonlijker, vertrouwder en ook leuker. Ik ga bijvoorbeeld ook regelmatig naar een chocoladewinkeltje, de eigenaresse kent mij. Dan maken we altijd even een praatje als we elkaar zien.
Tot slot, dit is alleen niet voor iedereen weggelegd, maar een huisdier heeft mij enorm geholpen. Ik heb een katje genomen en zij geeft mij zoveel geluk en invulling. Ik heb altijd iemand om tegen te kletsen en te verzorgen. Een huisdier is natuurlijk niet tijdelijk dus daar moet je goed over nadenken, maar ik ben heel blij dat ik deze stap genomen heb!
*Echte naam bekend bij de redactie
