Inmiddels 22 weken geleden lag er een wit plastic apparaatje voor me. Een wit plastic apparaatje met 2 super roze streepjes in de controle venstertjes. Dit witte apparaatje vertelde mij dat er gezinsuitbreiding zou komen, ik opnieuw mama zou gaan worden, onze mooie dochter een broertje of zusje zou krijgen. Uitzinnig van vreugde met het nieuws dat dit ene simpele witte plastic apparaatje me bracht, dacht ik aan kleine handjes, kleine teentjes, de geur van zwitsal en ienieminie kleertjes. En natuurlijk niet te vergeten die onvoorstelbare liefde die tegelijk met je kindje geboren wordt.
Wat dat witte plastic apparaatje me niet vertelde, was dat ik in de komende weken zou gaan transformeren in een ongeduldige, chagrijnige en hysterische uitvoering van Cruella De Vil. Was ik tijdens mijn zwangerschap van onze dochter, het liefste wezen op aarde, nu was daar in geen velden of wegen nog iets van terug te vinden. Terror tina was geboren.
Mijn man ziet mijn nukken met lede ogen aan. Zijn tactiek was om er een grap over te maken om het luchtig te houden. Hetgeen mij uiteraard helemaal tot waanzin dreef. Even uitkietelen dan, bedacht hij in een verwoede poging om mijn humeur even te resetten. Nou, dat had hij beter niet kunnen doen. De machteloosheid die ik voelde bij een sterkte man waartegen ik niet opgewassen was, dreef me tot waanzin. Als een viswijf gilde ik dat hij NU op moest houden (wat hij uiteraard niet deed). Hoe harder ik gilde, hoe harder hij lachte. Als snel lag hij dubbel van het lachen en rolde mij de tranen over de wangen. Niet van plezier helaas maar van pure onmacht en boosheid.
Hij liet me bedaren en liet me alleen. Binnen een minuut realiseerde ik me dat ik nu toch echt ver-schrik-ke-lijk had aangesteld! Mijn bui verdween als sneeuw voor de zon en ik zocht met gebogen hoofd mijn manlief op. Heel zachtjes mompelde ik iets wat moest lijken op sorry en ik stortte me in zijn armen. Een tranendal van zeker een kwartier volgde.
Zoals een goede man hoort te doen (ahum), vertelde hij me dat het echt niet uitmaakt hoor liefje, het hoort er allemaal bij en ach schatje toch, huil maar even. Hoe meer liefkozende woorden er kwamen des te groter mijn schuldgevoel werd. Uiteraard beloofde ik hem dat ik de volgende keer niet meer zo zou doen en ik echt, echt, echt meer zelfbeheersing zou hebben.
Nog geen 3 uur later bewijs ik hem dat ik deze belofte helaas niet na kan leven. Mijn hormonen en hun invloed zijn groter dan ikzelf. Deze keer was het geen aanval van ultieme chagrijnigheid maar intens verdriet omdat ik zo moe was. Met grote uithalen snik ik, ik ben zoooo moehoeee . De weegschaal heeft me medegedeeld dat ik al 12 kilo meer meesleep dan voorheen, mijn bekken voelt alsof er een drieling gelijktijdig zijn weg naar buiten zoekt, mn onderrug voelt alsof er een miljoen messen ingestoken zijn en mijn verloskundige heeft mijn buik bestempeld als extreme uitzetting voor de zwangerschapsduur. Mijn broek krijg ik niet meer zelf uit aan het eind van de dag en ook het aan- en uitrekken van de sokken en schoenen zijn een project waarvoor ik tegenwoordig een externe partij voor moet inhuren.
Ik raap mezelf bij elkaar en schuifel zwaarmoedig richting mijn bed. Ik kruip dicht tegen mijn zwangerschapskussen aan. Een levensgroot kussen waarmee mijn man tegenwoordig de concurrentiestrijd aan moet gaan, als het gaat om een warm plekje in ons bed.
Als ik de volgende ochtend op sta ben ik een ander mens. Ik ben blij en begroet manlief en de uk in mijn buik liefdevol. Manlief blijft nog even liggen en ik zet zijn koffie klaar en haal onze dochter uit bed. Als ook manlief zich bij ons voegt kijk ik tevreden naar mijn prachtige gezin. Ik leg mijn hand op mijn buik en voel dat onze uk ook wakker is en mijn dat met subtiele bewegingen laat weten. Een gelukzalig gevoel gaat door me heen.
Wat ben ik toch een bofkont. Een prachtig gezin, de baby doet het super en ik voel me goed. Ik zie je denken: je voelt je goed?. Ja, ik voel me goed! Voor eens en altijd besluit ik dat ik Cruella de Vil toch echt niet meer toe moet laten. Wie denkt ze wel dat ze is! Ik deel dit besluit met mijn man en vertel heb vastberaden dat die emo-trips nu maar eens klaar moeten zijn! Hij glimlacht liefkozend maar ik zie dat hij wel beter weet. Hij geeft me een kus op mijn voorhoofd. Goed zo liefje, ik ben trots op je.
Mijn rots in de branding.. nog maar een paar weekjes hoor lieverd
