Vorige week kreeg ik een unieke kans in mijn schoenen geschoven en reisde ik met mijn lief naar Maastricht af voor een concert van André Rieu op het Vrijthof. Zijn concerten op dit grote plein zijn na tien jaar een waar fenomeen geworden en wij wilden dat wel eens meemaken.
Geen van beide zijn opgegroeid met klassieke- of operamuziek, maar Rieu kennen we natuurlijk allemaal wel. Sommige muziekstukken waren voor ons nieuw en hij noemde componisten waar we niet eerder van gehoord hadden, maar minstens zoveel muziek kende we wel. We genoten enorm en lieten ons meevoeren met de muziek.
Volgens André Rieu zou de wereld er een stuk mooier uitzien wanneer men muziek met elkaar maakte. Dat benadrukte hij door op een Nederlands plein een Oekraïnse zangeres te laten begeleiden door Russische muzikanten. Een dag na de vliegtuigramp begreep iedereen hem zonder verdere uitleg.
Rieu heeft in 1994 16 weken lang op nummer 1 gestaan in de Nederlandse Album Top 100. Hij bracht toen de klassieke muziek dichterbij het ‘gewone’ volk, ofwel onder de aandacht van een breed publiek. Nu we twintig jaar verder zijn kent iedereen zijn naam, maar van een breed publiek is niet echt sprake meer. Wij trokken de gemiddelde leeftijd aardig naar beneden, het overgrote deel is 60+. Wat de ervaring voor ons overigens nog unieker maakte.
Waarom ik er dan toch een stuk over schrijf voor VriendinnenOnline? Omdat ik iedereen zo’n unieke ervaring gun!
André Rieu is een showpikkie, controlfreak en een steengoede muzikant met charisma.
Hij brengt het met veel humor, maar als hij een paar keer gevraagd heeft om een staande ovatie, blijf ik toch eigenwijs zitten. En ook door het vragen om toegiften moet je heen prikken, anders heb je een zware avond. Hij weet dat hij leuk en goed is en maakt daar handig gebruik van.
Nog een puntje waar je doorheen moet prikken in zijn controledwang. Alles is van te voren uitgedacht en tot in de puntjes geregisseerd, tot aan de mimiek van orkestleden toe.
Maar als je deze twee zaken vergeet is Rieu een begenadigd muzikant, een virtuoos, in staat om klassieke stukken een hippe jas aan te trekken, met ontzettend veel kennis over muziekstukken en de componisten. En al is hij al wat op leeftijd, ja, hij heeft echt wel charisma! Je zou hem de George Clooney van de klassieke muziek kunnen noemen.
Volgend jaar staat hij vast weer op het Vrijthof in Maastricht. Dus als je de kans hebt, zou ik zeker een keertje gaan.
Deze muziek kennen we (bijna) allemaal van hem, Strauss & Co uit 1994.
