Mensen blijven na hun beslissing, om dan eindelijk bij elkaar weg te kunnen, verplicht onder 1 dak wonen, omdat het verschimmelde liefdesnestje maar niet verkocht wil worden.
Je kan natuurlijk je biezen pakken en gewoon bij ouders of een ‘kennis’ slapen. Maar meestal moet de tas niet alleen voor jezelf ingepakt worden maar ook voor je bloedjes.
Het huis van je ouders heeft maar 1 extra slaapkamer en het huis van die ene ‘kennis’ heeft al helemaal geen plek voor 3 opgroeiende kinderen. Dus je blijft. Bewaard de lieve vree die soms het niveau van ‘scary friday’ bereikt. Je tranen drogen op en is je neus schraal van het vegen. De schouders gaan eronder en je leeft je dag van vandaag. De kids zetten de tv harder, overleven en hopen op een wonder dat de afschuw overslaat in een hartstochtelijk liefde, het liefst niet in hun bijzijn uiteraard. Het hopen blijkt niet te helpen en n ouder verlaat het huis door het ondraagbare. Een omgangsregeling voor het nageslacht is snel bedacht en ze mogen hun nieuwe kamer zelf verven. De vertrekkende ouder is opgelucht en krijgt weer kleur, lucht en geniet van alle dingen die weer helder zijn en weer mogen. Het genieten is begonnen, de kinderen merken deze vrijheid en hun glimlach word breder en breder. Ze verwachten deze blijheid ook bij de ander ouder aan te treffen. Helaas is dit meestal niet het geval. Depressiviteit, huilen en verwensingen zitten hand en hand op de bank.
De kinderen voelen zich verscheurd. De huilende ouder klampt zich aan de kinderen, verlatingsangst heeft zijn landingsgestel uitgezet. Ze vinden het zielig voor de ‘verliezer’ en het ‘pleasen’ wordt levensbehoefte nummer 1.
Oudergesprekken op school laten zien dat de concentratie sterk is verminderd. Dat ze door hun thuissituatie de boel willen lijmen en de waarheid gaan bijstellen . Kleine conflicten die door ‘kleine leugentjes om best wil’ escaleren. De eindverantwoordlijken kunnen niet meer communiceren. Jaloezie bij de een en de ander kan het niet aanzien dat het gif waartegen gestreden is, hun bloed is binnen gelopen. Haat en minachting lossen elkaar af. Hulp word gevraagd en afgeslagen. En ieder voelt de muur in zijn rug.
Het einde is niet inzicht, deze basis is de bouwsteen van het volwassen leven van kinderen met gescheiden ouders. De helft van deze kids hebben stevige schoenen aan en stappen daadkrachtig in hun wereld en anderen blijven altijd de verliezer.
Wie scheidt die lijdt……
Ook in ben een gescheiden moeder. En ook ik heb fouten gemaakt om mijn vrijheid terug te krijgen.
De lucht in mijn longen te voelen, geen marionette meer te zijn van iemands spel en geen angst beladen met verdriet die op mijn schouders drukte. Totaal geen spijt van mijn beslissing destijds. Weloverwogen maar niet geweten van nu. Verdrietig om mijn dochter en haar keuzes, dat is mijn prijs om vrij te zijn.
