Balanceren tussen werk en vrije tijd, ik schrijf er regelmatig over. Als je van je hobby je werk hebt gemaakt, lopen die twee namelijk heel makkelijk in elkaar over. Net als iedereen neem ik me vaak voor daar verandering in te brengen. Ik woon nota bene in een vakantieland… zo moeilijk kan dat toch niet zijn! Het dichtstbijzijnde strand ligt op drie minuten van onze woning, de olijfgaarden op de berg achter ons huis op nog geen vijf minuten lopen. Geen enkele reden dus om niet regelmatig in de benen te komen en een uurtje aan mijn lichamelijk welzijn te werken.
Helaas ben ik geen sportief type. Nooit geweest ook, maar dankzij mijn dansleraresverleden was dat nooit een probleem. Nu ik echter al ruim negen jaar grotendeels achter de computer doorbreng, en de zwaartekracht van het ouder worden steeds verder oprukt, begint het allemaal een stuk minder strak en soepel te worden. Dus had ik me gisteravond voorgenomen om vandaag meteen na het wakker worden te beginnen met een nieuw dagelijks ritueel: een rondje hardlopen door het dorp. En wonder boven wonder is me dat inderdaad gelukt. In plaats van regelrecht naar de koffiepot te lopen, ben ik vanmorgen meteen in de kleren geschoten en liep ik enigszins grommend iets wat ik altijd doe voordat die eerste cafene shot naar binnen is het tuinhekje uit. Honderd meter verderop heb ik het tempo voorzichtig opgevoerd naar wat ik onder hardlopen versta, om vervolgens op de hoek van de straat hijgend af te zakken naar honderd meter wandelen, gevolgd door weer een stukje hardlopen. Op die manier ben ik zowaar helemaal naar het verst gelegen dorpsstrandje gehobbeld, waarna ik op dezelfde wijze weer naar huis ben gegaan. Uit en thuis in vijftien minuten vond ik namelijk voor een eerste keer meer dan genoeg.
Ze zeggen dat je er even doorheen moet. Dat het pas na een of twee weken gaat werken en een soort verslaving wordt. Ik heb geen idee of ik die aanloopperiode zal volhouden. Zoals ik het nu ervaar, vind ik dat hardlopen echt helemaal niets. En dan ook nog op pad zonder eerst een kop koffie. Hoe haal ik het in mijn hersens! Toch ga ik proberen dit door te zetten. Het mt gewoon om erger verval te voorkomen. Bovendien is het natuurlijk niet echt een straf om zoiets te doen in een bijna altijd zonnige omgeving van zee, strand, bos en bergen. Of het me inderdaad gaat lukken, laat ik uiteraard in een van mijn toekomstige columns weten. Alleen zullen die vanaf nu niet meer te vinden zijn op Vriendinnenonline, want na een halfjaar een maandelijkse gastcolumn geschreven te hebben, is aan mijn bijdrage hier een einde gekomen. Wil je weten hoe het verdergaat met mij, mijn leven en mijn werk, dan kun je dat voortaan lezen op mijn website www.wilmahollander.nl of me volgen via Facebook of Twitter. Je kunt natuurlijk ook zelf een kijkje komen nemen in het mooie en altijd groene Pilion waar ik zo graag over vertel in mijn romans en mijn columns. Ik kan je nu al verzekeren dat je er geen spijt van zult krijgen. Het wordt ongetwijfeld een geweldig vakantieavontuur.
Voor nu vanuit het rustige Kato Gatzea dus een laatste zonnige columngroet voor alle bezoekers en lezeressen van Vriendinnenonline, met een extra zonnestraaltje voor Priscilla Heeren, de vrouw die deze website met haar enthousiasme en inzet in korte tijd tot een groot succes heeft gemaakt. Lieve Priscilla, dank je wel dat ik deze maanden jouw gastcolumnist mocht zijn. Ik hoop dat er dankzij jouw initiatief nog heel lang heel veel mooie vriendschappen tot stand zullen komen! En daar hef ik vanaf het strand van mijn Griekse dorpje tijdens het genieten van het altijd boeiende schouwspel van de ondergaande zon graag het glas op: Yimas 😉
