Is het zo eenvoudig? Nee, dat is het niet. De persoon in kwestie is wel meer dan tien jaar een van mijn beste vriendinnen geweest, maar sinds kort is het uit. Het lijkt inderdaad wel op het uitmaken van een liefdesrelatie, het afkappen van een vriendschap. En zoiets kan ook echt overal op gebaseerd zijn, maar meestal gaat het om iets dat net wat dieper ligt dan een meningsverschil over een film, een man of iets anders. Vriendschap is in de diepte gebaseerd op vertrouwen. Niet eens op het vertrouwen dat je elkaars geheimen goed bewaart, maar op een vertrouwen dat je er voor elkaar bent. Veiligheid.
En die kan zomaar als sneeuw voor de zon verdwijnen. Zeker als de ander je geheimen doorvertelt, maar ook bijvoorbeeld als blijkt dat de ander dingen voor je achterhoudt. Niet dat je altijd alles aan elkaar moet vertellen, maar net datgene niet vertellen wat belangrijk is voor wat je normaal gesproken uitwisselt, kan funest zijn.
Stel dat je het vaak over jullie moeders hebt. Je vertelt je ergernissen, maar vooral ook de mooie dingen van de moeder-dochterrelatie. Die ene keer dat je bijna slaande ruzie met je moeder had, en ook – gelukkig – die vele keren dat je bij haar terecht kon, dat jullie de slappe lach hadden of dat je ook haar hebt kunnen helpen met een probleem van formaat. Het zijn altijd mooie dingen, en jij en je vriendin herkennen zoveel in elkaar, zelfs in elkaar moeders! Dat schept een band. Vriendinnen delen juist dat soort serieuze onderwerpen met elkaar, ik noem nu de moeders, maar denk maar even aan jongens als je jong bent en mannen als je wat ouder wordt. Het favoriete onderwerp, niet waar?
En met iedere vriendin heb je weer andere thema’s of variaties op thema’s die telkens weer terugkomen. Zo ook ik met deze vriendin. En opeens vertelde ze iets op zo’n gebied aan een gemeenschappelijke, andere vriendin, waar ik bij zat. Ik wist er niets van, ze had me niet in vertrouwen genomen. Terwijl ik haar kort daarvoor juist iets heel precairs had verteld, in de wetenschap dat ze het niet zou doorvertellen.
Laten we hopen dat ze dat niet gedaan heeft. Maar ik heb haar toen uitgelegd dat ze me niet alles hoeft te vertellen (dat protest kreeg ik uiteraard), maar dat er een grote ongelijkwaardigheid was ontstaan en dat ik me juist daardoor niet meer veilig voelde.
Heb je ook wel eens zoiets meegemaakt? Of zou jij juist heel anders reageren?
