Mijn telefoon is stuk. Kaputt. Finito. Overleden. En dus moet ik een nieuwe telefoon. Nu zullen de meeste mensen zoiets een feestje vinden, maar ik ben niet de meeste mensen. Ik vind zo’n aanschaf even opwindend als die van, pak ‘m beet, een koekenpan. Hoewel ik in dat laatste waarschijnlijk beter ben. Help! Wat nu? Gelukkig is daar mijn redder in nood. Mijn echtgenoot.
Tegenpolen trekken elkaar aan en dat is niet voor niets. Wat heb je eraan als je beiden verstand hebt van dezelfde dingen? Erger, allebei van dezelfde dingen géén verstand? Er bevindt zich in mijn kennis- en interessegebied een groot gapend gat waar de afdeling technologie behoort te huizen, maar deze wordt gelukkig geheel opgevuld door manlief die niets liever doet dan zich bezighouden met het werkend houden en optimaliseren van wifi, servers, computers, modems, telefoons, televisies en aanverwante zaken. Daarentegen zorg ik elk jaar netjes voor de belastingaangifte. Iets minder werk, toegegeven, maar daar staat tegenover dat ik dat, anders dan hij op zijn speelterrein, niet echt voor mijn lol doe.
Volgens marketingtheorieën behoor ik op digitaal gebied nog net niet tot de zogeheten ‘laggards’ ofwel ‘achterblijvers’ maar toch zeker tot de ‘late majority’. Pas toen heel Nederland onder de 80+ in het bezit was van een mobieltje schafte ik mijn eerste exemplaar aan. Een simpel apparaat waarmee ik kon bellen en sms’en. Inmiddels begonnen ook hoogbejaarden dat massaal te doen en was de rest van het land overgestapt op een smartphone. Het duurde dan ook niet lang voordat mijn neefje, toen een jaar of dertien oud, mij ha(r)telijk uitlachte toen ik het ding eens uit mijn tas viste. Niet veel later werd het mobieltje vervangen door een door manlief afgedankte smartphone. En die doet het nu niet meer. Daarom heb ik een lijstje van vereisten voor een vervangend exemplaar opgesteld en hem op zoektocht gestuurd, een taak die hij uiterst serieus neemt. Al gauw krijg ik twee keuzes voorgeschoteld, vergezeld van specificaties, een opsomming van voor- en nadelen en linkjes naar instructievideo’s. Nog kan ik niet kiezen. Elk voordeel van de ene is tenslotte een nadeel van de andere en vice versa. Ik vraag welke hij de beste keuze vindt en besluit daarvoor te gaan. We bestellen. Het is zaterdag en zowaar, mijn nieuwste aanwinst zal de volgende dag, op zondag, geleverd worden.
Zondag. Ik heb geen goede dag en lig in bed. Ik word gewekt door de bel, gevolgd door hondengeblaf, een opengaande deur en een enthousiast bedankende man, en val weer in slaap. Even later komt hij naar boven. ‘Je telefoon is er.’ ‘Heb je hem al uitgepakt?’ ‘Nee, ik dacht dat jij dat heel graag zelf zou willen doen.’ ‘Doe jij maar. Jij vindt het toch leuk hem in te stellen? Leef je uit. Ik ben helemaal gelukkig als het ding straks gebruiksklaar is.’ Ik hoef het geen twee keer te zeggen. Hij vertrekt met een smile van oor tot oor en ik slaap weer verder. Als ik eindelijk beneden kom is al het werk gedaan.
Het moet gezegd, ik ben blij met mijn nieuwe speeltje. Het heeft een flink scherm en niet alleen kan ik daarmee de aanschaf van een bril weer een paar jaar voor me uitschuiven, ook het typen gaat me beter af. ‘Geef’ schrijf ik daadwerkelijk als ‘geef’ en niet als ‘hrrg’. Met dank aan het royalere toetsenbord. Geweldige keuze, schat. Hier wil ik het de komende tien jaar mee blijven doen. Tot niemand meer een smartphone heeft en ik als laatste aanschuif bij wat het dan ook is dat we anno 2026 zullen gebruiken. Voorlopig kan mijn neefje alleen maar jaloers op me zijn.
