Nog niet zo heel erg lang geleden was ik van mening dat ik nooit, maar dan ook nooit de grote ‘Sinterklaasleugen’ over zou brengen op mijn kinderen ‘later’.
Heel ons leven leren we ze om eerlijke mensen te zijn, maar om onze normen kracht bij te zetten liegen we ze de eerste jaren van hun leven voor over een man in een rood pak. De ouders die het helemaal bont maken, vertellen hun kroost er ook nog bij dat ze maar beter lief kunnen zijn omdat ze anders met Sinterklaas mee terug gaan naar Spanje. Zeker twee maanden per jaar wordt dit pressiemiddel naar hartelust misbruikt.
Nu zie ik je denken, ‘”ja maar….! Wacht even…. dat is wel heel zwart wit….”. Ik weet het, laat het me even toelichten.
Natuurlijk ben ik niet de heerlijke Sinterklaasavondjes vergeten dat we als gezin rond de haard zaten en er opeens hard op het raam gebonkt werd. Gillend renden we naar de deur en sleepten de volgepakte zak met kado’s naar binnen. Met warme chocolademelk en ons misselijk etend in pepernoten, pakten we onze kado’s uit en het huis vulde zich met uitgelaten kindergeluidjes. Heerlijk, nu ik er aan terugdenk beleef ik het helemaal opnieuw.
Helaas herinner ik me ook nog heel goed de dag dat mijn vader me vertelde dat de goede man helemaal niet bestond. Het was ons geheimpje, mijn jongere zusje en broertje mochten het niet weten. Wat voelde ik me bedrogen. Huilend en schoppend belaagde ik mijn vader. Ik kan me niet herinneren dat ik ooit eerder boos op hem was geweest maar dit vond ik onvergeeflijk.
Ik was niet boos omdat de Sint een illusie bleek, maar wel omdat ze me het hadden laten geloven. Het is me altijd bij gebleven en in de loop der jaren werd het groter en groter en overstemde het de herinnering aan de mooie pakjesavonden die eraan vooraf gegaan waren.
Ik snapte de leugen niet. Vanaf het moment dat ik het zelf voor het zeggen had, vierde ik Kerst, geen Sinterklaas. Pas 25 jaar later zou bij mij het lampje aangaan.
Tijdens mijn zwangerschap in december 2012 betrapte ik mezelf voor het eerst op een overpeinzing waarin ik twijfel voelde over mijn jarenlange overtuiging. Stel dat ik mijn kind direct alles eerlijk zou vertellen, wat ontneem ik haar dan? In wat voor positie breng ik haar op school? Als zij als enige van alle kindjes een andere versie van het verhaal kent. Wordt ze daar dan zo gelukkig van? Snel stopte ik de gedachte weg en gaf mezelf het excuus dat ik nog tijd zat had om erover na te denken. In december 2013 was onze majesteit 8 maanden oud. Opnieuw stelde ik het moment van beslissen uit. Nu snapt ze er toch nog niets van, verexcuseerde ik mezelf.
En opeens was daar december 2014 in aantocht. De kranten stonden vol van de aankondigingen dat de Sint zijn intocht zou doen en de uitnodigingen om Pakjesavond te komen vieren vielen op de mat. Opeens viel mijn twijfel weg, net als de overtuiging die mijn hele leven boventoon had gevoerd.
Mijn dochter moet dezelfde mooie warme herinneringen maken. Ik wil haar verrukte gezichtje zien als ze ’s morgens een kadootje in haar schoentje vind. Ik wil haar blijdschap zien als Sint tegen haar praat, haar een handje geeft en een zak kadootjes komt brengen. Ik wil niet dat ze het buitenbeentje is op school of gelovende kinderen van hun Sint-wolk duwt.
Misschien is wat extra nadenk werk vereist tegen de tijd dat de aap uit de mouw moet, maar voor nu is er nog tijd genoeg ;-).
