Ik weet niet precies wanneer het begonnen is, maar op een gegeven moment had ik meer schoenen dan dagen in de maand. Sneakers in alle kleuren, laarsjes met én zonder hak, sandalen die ik alleen op vakantie draag. En dan ook minstens drie paar omdat ze zoooo leuk stonden op Instagram, maar waar ik nog geen meter op heb gelopen.
Toen een vriendin opmerkte: “Weet je nog dat je vorig jaar zei dat je even geen schoenen meer ging kopen?”, voelde ik me betrapt. Niet omdat ik gelogen had, ik meende het immers echt destijds, maar omdat het me gewoon niet lukte. En dus besloot ik het serieus aan te pakken: één maand lang géén nieuwe schoenen kopen. En ik besloot dit gelijk uit te breiden met 'geen nieuwe kleding kopen'. Klinkt makkelijk? Niet voor iemand die een Zalando-alert als ochtendroutine heeft.
Week 1: Afscheid van de impuls
De eerste week was... onrustig. Mijn vingers jeukten zodra ik een advertentie zag van een nieuwe summer collection. Normaal klikte ik gedachteloos door naar m’n favoriete webshops “om even te kijken”, maar ik wist: één klik wordt één paar. Dus ik verbood mezelf. En dat voelde verrassend als afkicken. Niet fysiek, maar mentaal. Alsof ik iets miste in mijn dag.
Week 2: De kast herontdekt
Omdat ik niets nieuws mocht kopen, keek ik wat ik eigenlijk allemaal al had. En eerlijk? Ik schrok. Ik vond schoenen waarvan ik vergeten was dat ik ze überhaupt had. Schoenen met het prijskaartje er nog aan. Schoenen die ik ooit "voor een speciale gelegenheid" kocht, maar blijkbaar is die gelegenheid in drie jaar nog steeds niet gekomen. Ik begon combinaties te maken met wat er al stond. Mijn kast voelde ineens als een mini-boutique.
Week 3: De echte trigger
Toen ik met vriendinnen even naar de stad ging, werd het pas écht lastig. Zij passen, twijfelen, kopen. Ik kijk, pas, zucht… en leg terug. Ergens voelde ik me een beetje buitengesloten, wat eigenlijk nergens op slaat, want het was mijn eigen uitdaging. Maar het leerde me iets belangrijks: ik kocht schoenen vaak niet omdat ik ze nodig had, maar omdat het gezellig was. Gezelligheid met een bijpassend prijskaartje.
Week 4: Vrijheid (en een klein beetje trots)
De laatste week voelde bevrijdend. Geen keuzestress over dat ene paar waar ik twijfelachtig verliefd op was. Geen afschrijving op m’n bankrekening. En vooral: geen schuldgevoel achteraf. Ik besefte dat ik schoenen kopen jarenlang had gebruikt als quick fix voor verveling, onzekerheid of gewoon de drang naar iets nieuws.
En nu? Het is inmiddels 2,5 maand later heb nog steeds geen nieuwe schoenen gekocht. Oke, wel een topje en een blouse, maar de schoenen heb ik laten staan. Ik heb me voorgenomen dat -zodra ik nieuwe schoenen wil kopen- ik het met aandacht uitzoek en goed overweeg of het een meerwaarde heeft. Want eerlijk is eerlijk: de leukste paar schoenen die staan al in mijn kast!
