Ik stouw mijn onderarmen vol met allerlei opties in verschillende maten. Wanneer ik kramp krijg in mijn schouders en als mijn elleboog begint te piepen dan weet ik dat het tijd is om de hele boel te gaan passen. En natuurlijk zijn er ergere dingen dan de pashokjes van de Zara, dat weet ik ook wel. Maar niet veel..
De rij
Het begint eigenlijk al op het moment dat je de pashokjes nadert: je staat vrijwel direct in een lange rij. Een soort filefuik van fashionistas en vrouwen die ook maar gewoon hun best doen. Het is bij de meeste Zaras de bedoeling dat de wachtrij wordt gevormd langs de paskamers. Als een boer die een rij koeien voor de melkmachine in het gareel probeert te houden, tettert de paskamermevrouw voortdurend gerriteerd dat je door moet lopen naar voren!
De neus van de achterbuurvrouw
Het valt me in wachtrijen ook altijd op dat mensen- ook al staat het stil en muurvast- instinctief toch een stapje vooruit willen zetten en dat je daardoor op een gegeven moment de neus van je achterbuurvrouw in je haar hebt hangt (en dan heb je nog geluk als het haar neus is). Maar geduld is een schone zaak en je hebt een aantal beeldschone setjes in die rekken gevonden die je motiveren om lijdzaam te wachten. Als je bijna door je hoeven zakt ben je eindelijk aan de beurt.
Gordijnenstress
Je stort je in je hokje, hangt al je potentile pareltjes aan het kapstokje en dan kan het echte werk beginnen. Je draait je om naar het gordijn en wordt vrijwel direct geconfronteerd met de grootste ergernis, het summum, met stip op 1, unaniem en met kop en schouders en alles: de allergrootste irritatie in deze pashokjes: de gordijntjes zijn te smal. En nee, niet een beetje, niet: ach het valt wel mee en stel je niet zo aan! Nee! Gewoon echt veel te smal. Centimeters wat zeg ik, decimeters te smal!
Leedvermaak
Terwijl je het toch al bloedheet hebt ruk en sjor je driftig aan allebei de kanten van het gordijn, maar het mag niet baten. De priemende blikken van de wachtende fashionistas door de kieren van het gordijn hebben via de diverse spiegels een interessant 360 graden plaatje van hoe jij je in een veel te optimistische maat 36 probeert te persen. Om dit publieke leedvermaak enigszins te voorkomen probeer je in spagaat – terwijl je handen en voeten de gordijnen op hun plek proberen te houden – de kledingstukken zo goed als het gaat te passen.
Shoppen maakt sporten totaal overbodig
En ik weet ook niet waaraan het ligt he. Misschien had een stagiair met een kater van de vorige avond de opdracht gekregen de pashokjes op te meten voor de gordijnstof en is het daar misgegaan. Wat ik wel weet is dat het pas tempo dankzij de kieren hoog ligt. Als het je in die paskamerspagaat (hallo woord van 2019!) al lukt om twee benen in twee verschillende broekspijpen te wurmen dan weet je niet hoe snel je door moet naar je volgende setje. Met het zweet gutsend van je voorhoofd en met spierpijn in je armen en benen verlaat je zo snel mogelijk de paskamer. Wie zei dat shoppen geen topsport is? Shoppen maakt sporten totaal overbodig, dus kom maar door met die paskamerspagaat..