Ik ben te gast in het televisieprogramma Koffietijd. Tegenover mij zit presentatrice Quinty Trustfull. En dat niet alleen: honderdduizenden mensen kijken vanuit de huiskamer mee. Dat idee bezorgt me stressvlekken in mijn nek. En er staan felle studiolampen op me gericht die dat nog eens lekker benadrukken.
“Ik durf dit niet, ik kan dit niet”, gonst het door mijn hoofd. En toch doe ik het, omdat het hoort bij mijn grote droom.
Toen ik een jaar of negen was, wist ik het al: ik word schrijver! Tijdens de research voor mijn eerste boek ‘WerkLust’ vond ik een oud, vergeeld mapje terug met als opschrift: ‘Voor als ik later schrijver ben. Goet bewaren!!’
De beelden komen terug en ik zie mezelf weer achter mijn bureautje zitten. In het gekreukte plasticje met uitgedroogd en deels losgelaten plakband zit een opgevouwen A4tje, bedoeld als boekje: Emma – een populair, maar heel verlegen schoolmeisje – vindt een verfrommeld briefje in haar jaszak: ‘Geheim! Kom om 4 uur achter het muurtje bij de fietsenstaling!’
Ik schreef het ter inspiratie voor later, mocht ik ooit een writersblock hebben.Erica Terpstra is ook te gast bij Koffietijd. Toen ik haar bij binnenkomst sprak, vertelde ik dat ik bang was voor een black-out.
“Ik heb een tip voor je”, zei ze meteen – alsof we het gerepeteerd hadden. “Die camera’s zijn er niet. Doe alsof je alléén met Quinty bent en gezellig in een kroeg zit.” Ze kijkt me bemoedigend aan en geeft een knipoog.
Ik haal diep adem en knik terug als een braaf schoolmeisje. Een microfoontje wordt aan mijn kleding vastgemaakt en ik ga langs de visagist voor een professioneel laagje ‘zelfvertrouwen’.
“Je mag meekomen”, zegt iemand van de Koffietijd-crew.
Terwijl ik naar de set loop, denk ik aan Amber, de hoofdpersoon uit mijn boek. Hoe zou zij dit doen? De afgelopen acht maanden ben ik zo met mijn boek bezig geweest, dat Amber regelmatig opduikt in mijn échte leven. Een soort alter ego. Zij zou, licht ontvlambaar als ze is, waarschijnlijk meteen verliefd worden op de knappe cameraman met blonde krullen. Zwijmelend zou ze over één van de vele kabels struikelen en een kop koffie over haar net aangeschafte en iets te strakke outfit hebben gemorst. Gelukkig stap ík voorzichtig over alle kabels heen.
“Nog vijf, vier, drie…”, hoor ik iemand aftellen.
Van de zenuwen moet ik plassen, maar omdat de zender van het microfoontje met een kabeltje aan mijn laars is bevestigd, durf ik niet te gaan. Stel dat het stuk gaat of, nog erger, dat ze me kunnen horen als ik op de wc zit!
Aan een boek beginnen, vind ik relatief eenvoudig. Ik herken mezelf wel een beetje in hoofdpersoon Amber. Als ik geen rare en hopeloze relaties had gehad, zou ik WerkLust en ReisLust nooit hebben kunnen schrijven. Ambers zoektocht naar een man en een goeie relatie gaat dan ook niet zonder slag of stoot. En ook ik doe soms onhandig, maar daar bluf ik me dan meestal met een big smile doorheen.
Quinty kondigt me aan: “Mijn volgende gast is auteur Esmir van Wering en volgens Maurice Wijnen de Nederlandse Bridget Jones!”
Net als de camera’s zoom ik in op haar, zoals Erica Terpstra me influisterde. En om maar niet dicht te klappen, zet ik het op een ratelen. Gek genoeg verdwijnen de camera’s naar de achtergrond en is het bijna alsof Quinty en ik inderdaad gezellige girlstalk hebben. Voordat ik het weet, is het voorbij en komt Erica Terpstra met twee duimen omhoog naar me toe: “Je deed het goed!”
Voordat ik naar huis ga, maak ik een foto voor op mijn Facebook pagina.
Amber zou waarschijnlijk nog even aanpappen met de cameraman en vervolgens teleurgesteld en vol liefdesverdriet samen met haar zusje twee flessen wijn soldaat maken.
Ook ik zoek mijn zusje op. Alleen ik ben niet verdrietig en koop een fles champagne die ik ’s avonds met haar (leeg)drink.
Het is me gelukt, denk ik trots. Mijn tweede boek én het live ‘optreden’ in Koffietijd. Je kunt alles – of in ieder geval heel ver komen – als je droom maar groot genoeg is en je er zelf in gelooft…
“Proost Amber, op jou!”