Een daarvan is mijn dochter ophalen van school en staren naar de keuvelende kipjes die ook op hun kuikentjes staan te wachten. Helaas ben ik niet zo’n moeder die taarten bakt, luizen te lijf gaat of andere activiteiten doet voor de school. Ik ben meer van de zijlijn. Noem het mensenschuw of desinteresse maar ik hou me afzijdig van plein seances en gespreken die luiden als reclame voor zoetwaren. ’’Oh mijn kind is zo goed bezig. Drie keer in de week sporten. Drie keer. Nou, ik vind het toch een petje af prestatie voor mijn Pieter.’’
‘’Dat is zeker knap, maar mijn Sven heeft wel de zwarte band al op zak en mag in de nationale competitie spelen. ‘’ (gatssjeee mag ik even een teiltje.) Je kind verheerlijken boven alle kinderen (da’s het toppunt van volwassenheid) NOT! Waar was ik nou gebleven? Oh ja de zijlijn. Daar sta ik en het bevalt me uitstekend en bovendien heb ik sinds kort versterking gekregen. Moeder de top advocaat staat ook aan mijn zijlijn. Ze is jaloersmakend gekleed. Alleen haar Channel leren laarzen kosten een godsvermogen om maar te zwijgen over haar glanzende Bentley die ze voor het gemak op de stoep heeft geparkeerd. Ze gaat over vele tongen in het hart van die groepen. Zij weet het, ik weet het, iedereen weet het. Maar mevrouw Justitia weet wel beter en stoort zich niet in het minst aan de kakelende massa op het plein. Ik mag die tante wel. Ze is mijn zijlijn waardig. We hebben een stilzwijgend intermezzo waarbij woorden overbodig zijn. Behalve de grijze muis ( dat zal ik zijn) en mevrouw top model -advocaat is er nog iemand die bijzonder veel losmaakt in het kippenhok. De haan! Of beter gezegd de knappe hunk die door zijn aanwezigheid vele hartjes sneller laat kloppen. Ik heb het niet over zijn goudkleurige halflange haren, of over zijn perfect getrainde body, zelfs niet over zijn helderblauwe ogen waarin je duidelijk zou kunnen verdrinken. Nee ik heb het over zijn klokkenspel die los en ongetemd in zijn joggingbroek hangt. Bij elke beweging stoot zijn klokkenspel wild tegen de wand van de dunne stof, wat niet veel aan de verbeelding overlaat. Mijn mond valt bijna open van verbazing. Ik ben met stomheid geslagen, en geloof me dat overkomt mij niet gauw. Ik kijk om me heen, het is stil. De kipjes leggen bijna hun ei. Hun wellust en ondeugende ogen zoeken stiekem een weg naar zijn kruis die als een magneetveld werkt. Dag in dag uit komt deze haan getrouw alle kipjes hypnotiseren met zijn magische knollentuintje. Na een afwezigheid van twee weken sta ik wederom te wachten op mijn dochter. Even later komt mevrouw de advocaat ook aan lopen. Ze is aan het telefoneren en aan haar vriendelijke knikje te merken is ze blij om mij te zien. De hunk is er ook te midden van de wachtende moeders. Hij heeft nu een witte joggingbroek aan, zijn haar is wild in model gebracht en hij strooit met mierzoete charme om zich heen. Het werkt ,want ze lusten hem met of zonder zijn klokgelui. Tussen mijn vingers klemt zich een vriendenboekje die ik terug moet geven aan een van de moeders die bij het groepje hoort. Ik loop erheen, ik tik de moeder op de schouder. Ze ziet me nauwelijks staan, rukt het boekje uit mijn handen en ze richt haar aandacht weer op de Toy-daddy.
Hmm ik mag wel aan de zijlijn staan omdat ik geen behoefte heb aan socializing maar dat houdt niet in dat ik niet kan socialiseren.
,, Zeg dames vinden jullie niet de hoogste tijd om de kerstattributen op te ruimen? Het is lente nota bene, sneeuwklokjes mogen hun kop naar buiten steken maar dat geldt niet voor de kerstklokjes. Misschien een uit(stekend) puntje voor de schoolraad??’’ zeg ik zoet.
De adrenaline gierde door mijn lijf. Fuck heb ik dat net hardop gezegd? Nou en of !!! De Sprakeloosheid was ineens neergedaald over beschaamde rode kaken. Een moeder hervatte zich en wou mij toch van repliek dienen maar ik was haar voor.
,,En jij jongeman trek een fatsoenlijke broek aan. Dit is een schoolplein geen catwalk voor loslopende geslachtsdelen.’’ Zeg ik opgehitst. En dat had niks te maken met zijn bekoorlijke knikker.
Mevrouw de advocaat komt bij me staan, pakt haar visite kaartje uit haar chique tas, en zegt bloedserieus. ,, Dames pak aan, voor het geval dat de kerst zich eerder aan dient. ‘’
Met een knipoog naar mij loopt ze weg om haar dochter in de armen te sluiten. En ik, kerst of geen kerst ga vandaag weer aan de zijlijn staan en zeg nou zelf wie doet me wat! Ik heb mijn eigen advocaat!!
