De eerste twee jaar dat ik de auto had, heb ik er zelf niet eens in gereden. Nou ja, misschien een keer (of twee) stiekem. Ik had de auto namelijk gerfd van mijn moeder terwijl ik zelf nog geen rijbewijs had. Maar ik wilde hoe dan ook dat dat mijn eerste auto zou worden. Een donkergrijze Nissan Sunny.
Vriendinnen die wel al hun rijbewijs hadden, zorgden ervoor dat hij toch de nodige kilometers maakte en dat de accu in werking bleef. Zo had ik in die jaren eigenlijk een auto met chauffeur.
Na twee jaar had ik eindelijk zelf mijn rijbewijs. Eerste keer gezakt, tweede keer (zaterdagochtend acht uur, geen kip op de weg) geslaagd. Wat een heerlijk gevoel was het om toen zelf in mijn eigen auto te stappen die al twee jaar op me stond te wachten. Dat gevoel van vrijheid, met het raam open, sigaretje erbij en de muziek aan, ik vond het geweldig.
In die tijd was de Nissan Sunny, die ik eigenlijk gewoon altijd Sunny noemde, al heel wat jaartjes oud. Ik denk zon vijftien jaar. Hoewel hij steeds meer kleine mankementen kreeg, bleef ik hem elke keer weer trouw naar de garage brengen. Ik kreeg vaak te horen dat ik beter een nieuwe auto kon kopen, maar dat wilde ik niet. Sunny en ik zouden samen oud worden.
Totdat ik een paar jaar later een baan in de buitendienst kreeg en een bijbehorende auto van de zaak. Die ik ook priv mocht rijden. Tja, dan wordt het lastig. Ik heb Sunny niet meteen weg gedaan, maar gewacht totdat ik een vast contract had. Pas toen ben ik gaan kijken naar sites als ikwilvanmijnautoaf.nl. En eigenlijk wilde ik nog steeds niet van mijn auto af. Met tranen in mijn ogen heb ik uiteindelijk afstand van de auto gedaan. En die auto van de zaak was handig, maar ik heb er nooit zo fijn in gereden als in mijn eerste eigen auto.
