Ik heb je nooit ontmoet. Jou ook niet en jou ook niet. En toch ben je bij me.
Elke minuut van de dag zitten jullie in mijn hoofd.
Ik heb je nooit ontmoet. Ik ken je niet.
Toch weet ik dat je een dochter was, een zoon, een vader of een moeder, een oma of een opa, een kleinkind, een vriend, een vriendin, een broer of een zus, een collega of een klasgenoot. Je was iemand zijn beste maatje.
Iemand die voor velen belangrijk was. Voor iemand was je de hele wereld.
Je had een thuis, een hond of misschien wel twee.
Je lievelingskleur was paars, net als je koffer. Je ging nooit slapen zonder je knuffelbeer.
Elke belevenis, elke emotie, schreef je in je boekje. Het was jouw uitlaatklep.
Je las veel, je had elke toeristengids van voor naar achter gelezen om het beste uit je reis te halen.
Je was mooi, uniek, lief, avontuurlijk en misschien zelfs wat eigenwijs.
Na maanden van hard werken was het eindelijk zover: vakantie!
Je had jaren gespaard, een visum geregeld en je emigratie was helemaal rond. Je was klaar voor een nieuw begin!
Je ging na al die tijd eindelijk je kinderen weer zien, die je zo had gemist nu ze aan de andere kant van de wereld wonen. Je verliet je vertrouwde huisje voor het grote avontuur.
Misschien kwam je alleen naar Schiphol, misschien werd je gebracht en uitgezwaaid.
Geen zorgen mam, voor je het weet ben ik weer thuis. Nog 1 zoen, nog 1 dikke knuffel. Een stiekeme traan. Je gunt ze dit plezier, maar wat zal je ze missen.
Wat vond je het spannend, stevig hield je mama’s hand vast en verloor je papa geen seconde uit het oog.
Je winkel eventjes 3 weken dicht. Na 49 weken hard werken is een vakantie meer dan verdiend. Begin augustus zijn we er weer! Of niet
Ik ken je niet. Ik kende helemaal niemand van de 298 unieke, dierbare broers, zussen, vaders, moeders, opas, omas, kleinkinderen, collegas en klasgenoten die vorige week aan boord gingen van MH17.
Ik kende niemand van deze 298 mensen die geen idee hadden welk lot ze te wachten stond en ook ken ik niet de mensen die ze achterlaten.
En toch schreeuwt mijn hart. Van pijn, van woede, van onmacht. Mijn hele ik schudt van ongeloof over wat deze mensen is overkomen en het onvoorstelbare verdriet dat hun dood teweegbrengt bij zovelen.
Mijn hart gaat uit naar iedereen die ze wel kende. Hun pijn moet ondragelijk zijn.. alleen al de gedachte aan hun verdriet knijpt mijn keel dicht, drukt op mijn borst en doet me de controle over mijn tranen verliezen.
Elke dag volg ik het nieuws, kijk ik naar de beelden en hoop met elke vezel van mijn lijf dat ze naar huis komen. Daar waar ze horen.. Dat ze het afscheid krijgen wat ze verdienen.
Dat ze weer bij hun dierenbaren zijn..
Ik zou zo graag willen dat de afschuwelijke beelden zijn afgelopen. Dat de beesten die hier verantwoordelijk voor zijn worden gepakt en gestraft. Alhoewel geen straf ter wereld ooit zal kunnen goedmaken wat ze jullie hebben aangedaan.
Vandaag, woensdag 23 juli, is de nationale dag van rouw. Vandaag rouwen we om jullie. Het hele land als collectief, zal jullie herdenken. Natuurlijk niet alleen vandaag, maar vandaag in het bijzonder. Voor het bijzondere mens dat je was en in ieders hart altijd zult blijven.
Ik kende je niet.. maar ik denk aan je.. rust zacht.
