Wij hebben een hond, genaamd Nikki. Al van pup af aan kan zij een heel schuldbewuste houding aannemen, met gebogen oortjes en ogen die uitstralen dat ze vermoedt iets gedaan te hebben dat onze goedkeuring niet kan wegdragen. Ze lijkt dan sprekend op Dobby uit Harry Potter. Haar bijnaam werd daarom Dobby, wat al gauw verbasterde tot Doppie, ook wel Dopje. Tijdens onze recente vakantie naar Duitsland is daar nog Dppchen bijgekomen. Naar alle namen luistert ze.
Nikki kan heel goed aangeven wat ze wil. Daar hoeft ze niet voor te kunnen praten. Wil ze naar buiten, dan gaat ze voor de deur zitten. Wil ze een botje, dan zit ze voor de kast waarin de botjes liggen en kijkt omhoog naar de bewuste lade. Wil ze eten, dan doet ze hetzelfde bij het kastje waarin haar voer staat, en als de honger echt groot is likt ze demonstratief met veel kabaal de lege voerbakjes uit. Doe je het kastje vervolgens open, dan wijst ze met haar neus de bak aan waar haar voer in zit. En wil ze aangehaald worden, dan schenkt ze je haar allerliefste blik en positioneert zich zo dat je haar bijna ongemerkt wel met gaan aaien. Stop je te snel, dan kun je een porretje van haar neus verwachten.
Onze slimmerik heeft duidelijk geen woorden nodig; toch probeert ze te praten. Veel meer dan “oewoe” en “wawawa” komt er niet uit, maar haar bereik beslaat enige octaven en met haar duidelijke intonatie lijkt ze zowaar een gesprek met je te willen voeren. Ze luistert dan ook aandachtig wanneer je haar wat vertelt en geeft antwoord in haar beperkte vocabulaire. Duidelijk is welke woorden ze verstaat; op het moment dat deze in een uitgesproken zin voorkomen worden de oren gespitst. Denk aan eten, brokjes, botje, wandelen enzovoorts.
Dan hebben we nog ons ouwetje Sammy. Sammy hoort niet zo veel meer. Maar ook toen hij nog wel kon horen, kon hij niet zo goed luisteren. Ook kan hij niet zo goed vertellen. Als hij naar buiten wil blaft hij. Als hij naar binnen wil blaft hij. Als hij iets wil blaft hij en als hij iets niet wil blaft hij. Als hij… Nou ja. Het is wel duidelijk denk ik. Dus als er echt iets is, dan hebben wij natuurlijk niets in de gaten. Hooguit roepen we een keer “stil nou”, wat hij overigens niet hoort. En zo vonden wij ineens plasjes in huis, toen zijn blaas minder sterk werd en het blaffen zoveel bleek te betekenen als “help, ik moet naar buiten!”
Nee, Sammy kunnen wij niet veel meer bijbrengen denk ik. Nikki daarentegen… Je ziet soms filmpjes met honden die echte woorden uitspreken. Ze zeggen bijvoorbeeld “hallo” terug. Mmm… misschien moesten we maar eens aan de slag. Wie weet zie je ons nog eens terug in een filmpje!
