Met hangende schouders en een pruilgezicht sta ik voor de spiegel. Het excuus van de zwangerschapskilo’s gaat al zeker 8 maanden niet meer op. Ik zal niet beweren dat ik model cola flesje had, maar model “peer” (en dan ook nog eens een flink rijpe peer) was toch ook zeker niet het model wat ik ambieerde.
Hoe heeft het zo ver kunnen komen?!
Met een zucht staar ik naar mijn kledingkast en vraag me af hoe het zover heeft kunnen komen. Zoals de gemiddelde Nederlandse vrouw heb ik geen plankje meer vrij. De hoeveelheid kleding is dan ook niet het probleem. De maat echter wel. 95% van de inhoud van mijn bomvolle kledingkast past al een poosje niet meer. Een “poosje” is wellicht een beetje een understatement. Het past al niet meer sinds zo’n 20 kilo geleden. Sinds de zwangerschap heeft het eigenlijk nooit meer gepast, zucht.
23 kilo erbij
Dat is wel even anders dan het voornemen dat ik had toen we de twee blauwe streepjes op de zwangerschapstest zagen verschijnen. Ik maakte mezelf wijs dat ik op mijn eten zou letten, alleen maar gezond en veel bewegen. Dan zou ik niet al te veel aankomen en gezond en fit mijn zwangerschap doorlopen met 2 vingers in mijn neus.
Ahum, terug naar de realiteit. 23 kilo in de plus gaf de weegschaal aan bij de zevende maand van de zwangerschap. De weegmomenten daarna heb ik maar niet meer gekeken bij het beruchte weegmoment bij de verloskundige. Het was tijd om de plannen aan te passen! Na de bevalling zou ik direct mijn gezonde eetpatroon weer oppakken en lekker gaan bewegen. Wandelen met onze majesteit en misschien moest ik ook mijn abonnement bij de sportschool maar weer even activeren!
Eh ja…… dusss.
Oogkleppen op
Na de bevalling deed en kon ik even helemaal niks! Totaal van de wereld geblazen van de impact, die de geboorte van onze dochter, had op ons wereldje. Ook na de gebruikelijk kraamweken kwam ik niet in beweging. Vraag me niet waarom, want ik zal je aanstaren en er zal absoluut geen zinnig excuus uitkomen. Steeds meer ging ik me de lijfkreet van Gerard Joling eigen maken. “ik heb er de kracht niet meer voor”. Week in, week uit beloofde ik mezelf: “maandag gaan we op dieet”. 78 weken later was het resultaat nog steeds nul komma nul.
Dus waggelde ik door de winkelstraat met oogkleppen op zodat de confrontatie van de winkelruiten niet mijn stemming bederft en stortte ik me op het obsessief zoeken en aanschaffen van de mooiste garderobe voor dochterlief, om zo toch mijn winkeldrang te bevredigen.
Slechts bij uitzondering en als het echt niet anders kon schafte ik een noodzakelijk aankoop aan. Ik knipte de maat er thuis direct uit, want als een struisvogel mijn kop in het zand steken was mijn favoriete houding.
Doodongelukkig over de stand van zaken, ging ik dagelijks het gesprek aan met mezelf. Wat doe je jezelf aan? Je wilt toch een fitte moeder zijn? Je wilt weer lekker in je vel zitten en dat mooie jurkje weer aan! Kom op! Je kunt het! En vervolgens eindigde ik mijn betoog aan mezelf met een heerlijk ijsje op de bank.
En nu gaat het roer om!
Tot die ene ochtend…. Ik stond op en wist, vanaf nu gaat het roer om! Nu gaat het gebeuren, no more excuses! Mijn dochter verdient een fitte moeder, mijn man verdient een mooie en blije vrouw. Ik verdien een lijf wat bij me past en waar ik gelukkig van word Ik kijk niet meer terug maar ik kijk vooruit! Geen tijd meer te verliezen, het is tijd voor verandering.
Een wijs man leerde mij ooit:
“Als iets werkt, doe er meer van”
“Als iets niet werkt, stop er mee en doe iets anders”
Dus ik stop met die slechte gewoontes (en dat is niet zo makkelijk gedaan als het is gezegd, ik beken…) Ik doe het zelf, maar met hulp van vele lotgenoten. En dat geeft een enorme extra motivatie. En ik vertel het jullie, als extra stok achter deur. Falen is nu geen optie meer!
