Als de plamuur aangebracht is en mijn haren acceptabel toonbaar zijn, wat nooit meer het geval is de laatste jaren, zou ik eindelijk de deur achter mij dicht kunnen trekken. Maar voordat ik daadwerkelijk de deurklink met mijn vingers kan beetpakken, moeten nog wat onvermijdelijke obstakels overwonnen worden.
Ten eerste word ik geacht om ’s morgens op tijd mijn bed uit te springen. Dat gebeurt vrijwel nooit waardoor ik standaard een half uurtje langer blijf liggen dan mijn wekker toestaat. Boos en teleurgesteld sta ik op en werp een vernietigende blik naar de enige verleiding die ik niet kan weerstaan. Mijn heerlijk naar Robijn geurende bedje. Ik probeer me vlug te ontdoen van mijn pyjama, wat meestal ook wel prima lukt indien manlief de sokkenlade niet vergeet dicht te schuiven, waardoor ik me genoodzaakt voel een struisvogel na te doen met de broek op mijn enkels. Dat resulteert in een lelijke landing die uitmondt in Roemeense grove schuttingtaal en hoogstwaarschijnlijk twee kanjers van blauwe plekken. Belofte maakt schuld Ik realiseer me dat er niets ter wereld heilzamer werkt bij tegenslagen dan dampende zwarte koffie. Voor de goedkeuring werp ik een snelle blik op het digitale klokje op het nachtkastje. Het staart me onverbiddelijk aan waardoor me meteen duidelijk wordt dat ik niet word beloond. Eerst Jane wakker knuffelen, “Mam je kusjes en je neus zijn net ijspegels, je maakt me zo nog wakker.” Het werkt bijna altijd want binnen vijf minuten staat ze als een soldaat naast het bed en voltooid haar ochtendritueel met militaire discipline. Als moeder zijnde prijs ik me gelukkig met een dergelijke positieve eigenschap die ze overduidelijk niet van mij heeft gerfd. Ik besluit dat ik nog even in mijn warme badjas wil vertoeven, terwijl ik ontbijt en lunchpakket klaar maak. Ambitieus zet ik de Senseo aan en stel mezelf gerust dat ik wel een manier vind om de tijd te slim af te zijn. Dat doe ik immers altijd. Het lukt me vandaag ook nog wel. Vanaf morgen ga ik het slimmer en efficinter aanpakken. Ehh zei je dat gister en de dag voor gisteren en alle dagen ervoor ook niet zoiets ongeloofwaardigs? Ik negeer dat stemmetje en ik zet het ontbijt met enig ceremonieel voor Jane neer.
Tadadaaaa.. Jane reageert niet want ze wordt in beslag genomen door het digitale nieuws. ,,Mam ik heb nu echt een kei goed excuus om onder de douche te plassen.” verkondigt ze bloedserieus. Ik werp een snelle blik op de I pad en ik zie dat ze Nu.nl zit te lezen.,,Lieverd ik heb nu geen tijd, ik ga me vliegensvlug aankleden. We praten zo verder in de auto. En nu kei snel gaan eten jij” Ik laat Jane verwonderd achter en ik stuif naar boven waar de echte uitdaging begint. Precies een kwartier om mezelf toonbaar te maken. In principe zou dat wel haalbaar moeten zijn, als ik niet met een tweede verleiding te stellen had. Mijn kledingkast. Besluiteloos staar ik naar de inhoud die me altijd een onverzadigd gevoel bezorgd. Heb niks om aan te trekken. Dan maar een jeans, een coltrui en een vest. Strijden voor de koffie Denk aan de koffie Alina, zonder diesel kun je je dag niet starten. Maak voort.maak voort. Mijn bloeddruk begint langzaam te stijgen door de adrenaline. Aangekleed sta ik voor de wasbak. Tanden poetsen.fuckfuck waar is de tandpasta? Niet. Shit, Ehh nee niet vandaag. Dat is ook zo, hij was gister bijna leeg. Ok rustig, gewoon een nieuwe tube uit de kast pakken. Dopje eraf draaien, zilveren papiertje eraf scheuren.Ehh nee.tik, tik, tik de seconden zoemen keihard door mijn hoofd. Het zilveren kreng laat zich niet zo makkelijk verscheuren. Gefrustreerd zet ik mijn tanden aan het lipje en ik trek hem er vastberaden af. I Got you bitch! Tanden schoon. Check, Mondwater check, tijd op mijn horloge, 8 min check. Haren, 20 seconden Check. Make-up wordt hem vandaag niet. Ik knijp in mijn wangen voor een natuurlijke blos en pers mijn lippen op elkaar voor een rood kleurtje.
Om stipt 08.00 sta ik tevreden naast de Senseo terwijl mijn Blond zich laat vullen met heet schuimende koffie. Om 08.10 trekken we de deur achter ons dicht. Om 08.13 sta ik trillend van de zenuwen wederom voor mijn deur. Ik ben mijn bril vergeten. Zuchtend ren ik naar boven. Waar is columbo als je hem nodig bent? De bril ligt niet waar hij moet liggen. Fuck the bril. Save the school bell. Stap weer in de auto. Bij het eerste stoplicht hoor ik Jane iets bekennen wat mijn bloeddruk tot het kookpunt brengt. ,,Mam ik denk dat ik mijn gym tas in de hal ben vergeten.” Ik hoor de bonzende adrenaline in mijn hoofd kraken. Het is erg aanlokkelijk maar bovendien zou het zeer ontlastend zijn om nu de verwijten even bij mijn dochter neer te leggen. Maar dat zou niet fair zijn. Ik besluit om mijn giftige tong in bedwang te houden. ,,Jane ik breng je nu naar school, en de gymtas breng ik later na. Ok?” deel ik buitengewoon kalm mede. ,,Ok, cool.” zegt ze verbaasd. Onderweg legt ze piekfijn uit waarom plassen in de douche goed is voor milieu en voor je portemonnee. En dat ze altijd al stiekem onder de douche plaste. Verbazingwekkend genoeg is haar betekenis even niet relevant, al zou ik nu lichtelijk teleurgesteld moeten zijn omdat ik het altijd stellig heb verboden. Maar ik heb andere dingen aan mijn hoofd. Bijvoorbeeld hoe ik voor elkaar moet krijgen om twaalf kilometer heen en weer te moeten rijden om haar gym tas te brengen, dan terug naar huis, de fiets pakken, 15 min naar mijn werk fietsen en dat allemaal binnen een krap half uurtje. Een blije noot Om 09.30 stap ik van mijn fiets af en ik slinger hem tegen de glazen wand van de winkel. Ik ben er. Geen 15, maar 8 minuten overgedaan.
Het bloed is naar mijn hoofd gestegen, mijn hart klopt ergens in mijn keel en mijn hoofd bonst genadeloos alle inspanningen eruit.,,Goedemorgen” beweert de straatmuzikant, die vergroeid lijkt te zijn met de stoeprand. Nadat de vioolsnaren zijn ingesteld, verzuurt hij de voorbijgangers met zijn deprimerende ballades. Ik geloof en voel elke noot hoewel het een half uurtje geleden een wat toepasselijker betrekking had op de stand van zaken dan nu, kan ik toch waarderen. Ik knik beleeft en gooi een muntje in zijn koffertje. Hij moest eens weten hoe goed mijn morgen nu is. Deze Houdini is slechts drie verdiepingen verwijderd van koffie en tien volle minuten rust. Bloeddruk op standje kalm en de show mag beginnen.
In tegenstelling tot voorafgaande dagen, zeg gerust jaren, ben ik voor eerst mild tegen mezelf. Geen inwendige stem dat mij sommeert tot onhaalbare goede voornemens. Geen strevende doelen geen typerende voorbeelden. Het is schrikbarend stil. De junk is bevredigd, het shotje adrenaline is weer binnen. Morgen reken ik wederom op een heftige race tegen de klok. Of ik nou te kort of te lang in mijn bed blijf liggen, of juist helemaal niet, er zijn altijd een paar factoren in dit universum die zich toevallig en zeer onwelkom aankondigen zodat alles is en verloopt zoals het zou moeten zijn.
