Soms voel ik me in een enorm dubio hangen. Op mijn blog schreef ik eerder al over de struggles die ik innerlijk had als plussize blogger. Ik ben namelijk al best een tijd bezig om gewicht te verliezen. Tegelijkertijd schrijf ik over plussize mode en is de payoff van mijn blog “life of a curvy girl”. Wanneer ik dan iets deel over een ‘min’ bij de Weight Watchers, voel ik me mezelf enorm tegenspreken. Ik deelde dit op de blog en gelukkig bleek ik me zorgen te hebben gemaakt om niks. Mensen volgden me niet omdat ik een maatje meer heb, mensen volgden me om moi. Omdat ik ben wie ik ben.
Afvalreis
Zo plaatste ik laatst ook een before/after foto van mijn afvalreis op Instagram. Mijn eerste zin was “joh sorry ik weet dat sommige mensen het kut vinden maar ik wil het toch plaatsen”. Gevolgd door een heel verhaal over wat mijn beweegreden was om het te delen. Ik voelde me bezwaard, op de een of andere manier. Mijn trouwe volgers reageerden met wijze woorden: ik moest me niet verontschuldigen voor mijn doelen. En ik dacht: goh. Goed punt.
Tunnelvisie
Soms is het enorm prettig wanneer andere mensen zaken vanaf een andere kant belichten. Kanten die je zelf niet ziet. Soms zit je zelf zo enorm vast in je eigen denkwijze, dat je tunnelvisie krijgt. Het kan zo opluchten om die andere kant opeens te zien. Alsof er een lichtje aangaat. Je krijgt meer begrip voor situaties en je kan je beter inleven in handelswijzes van mensen. Je eigen visie is natuurlijk niet altijd heilig, hoewel je dat zelf wel vaak denkt.
Openstellen
Het is wel van belang dat je je openstelt. Je moet kritiek kunnen incasseren en je eigen denkwijze kunnen veranderen. Dit is niet altijd makkelijk; je geeft toe dat je niet perfect bent. Maar tegelijkertijd is het heel mooi om dat te accepteren. Want je zal erdoor groeien. En zo komt die perfectie wel in de buurt *wink*.
