Dit geldt ook voor het dagelijks leven. Wanneer we naar binnen gaan en echt onszelf laten zien, zijn we een nog mooier mens. Door de, met name, negatieve, vervelende en verdrietige ervaringen die we in de loop der jaren meemaken, beschermen we ons. Bouwen we het muurtje om ons heen die ons afsluit van de boze buitenwereld. We willen immers niet meer gekwetst en te diep geraakt worden, dat deed pijn en dat willen we niet meer.
Maar ieder mens is het waard om zichzelf te laten zien. En wat is er mis met onze emoties? Ze zijn er niet voor niets. En waarom mogen wij van onszelf niet huilen? We hoeven echt niet onze tranen te laten vloeien bij Jan en alleman. Maar bij je partner of een goede vriendin hoeft dit geen probleem te zijn. We huilen toch niet voor niets? We huilen toch omdat we verdriet hebben, boos of teleurgesteld zijn? Huilen is, net als blijheid, een emotie. Maar die blijheid tonen is toch een stuk makkelijker.
Wanneer er wordt gevraagd hoe het met je gaat. Zeg je dan dat het goed gaat? Maar gaat het ook echt goed? Of gaat het redelijk of misschien wel slecht met je? Ook hiervoor geldt dat je prima voor jezelf kunt uitmaken tegen wie je zegt hoe het echt met je gaat. Want er zullen ongetwijfeld vragen komen als je zegt dat het redelijk of even iets minder goed gaat. En dan zul je inderdaad uitleg mogen geven. Maar is dit zo erg? Is het zo erg om bij die lieve persoon aan te geven hoe het echt is? Jouw verdriet mag er immers zijn. Het is niet verkeerd om het die aandacht te geven en het met een voor jou betrouwbaar iemand te delen. Gedeelde smart is immers halve smart. Je zult zien dat het je oplucht. Het geeft je weer ruimte in je hoofd. Durf kwetsbaar te zijn!
