“Hij was niet heel erg intelligent volgens mij. Ik kan ernaast zitten hoor. Maar zo kwam het over, de manier waarop hij praatte.” Het wat, wie en waarom van mijn uitspraak ben ik vergeten. De reactie van mijn baas erop echter niet. “Ha, moet jij zeggen!” Hij trok een gezicht. “Da weet ik nie,” meesmuilde hij, in een slechte poging mij te imiteren.
Nu heb ik gelukkig een gezonde dosis humor en kan ik hier wel om lachen. Maar waarom wordt een Brabants accent eigenlijk als minderwaardig gezien? Of enig ander accent? Toegegeven, ik ben niet van alle dialecten gecharmeerd en maak mezelf er ook schuldig aan dat ik de ernstige gevallen minder hoog inschat. Maar toch, wat is er mis mee als je toont waar je vandaan komt? Waarom moeten Brabanders die met hun hoofd op tv komen om bijvoorbeeld een programma te presenteren ineens accentloos spreken?
Als ik het zou willen zou ik best beschaafd Nederlands kunnen praten hoor. Met een harde G, en een T-klank achter de woorden waarbij dat hoort en zo. Maar ik wil het niet. Ten eerste ben ik er trots op dat ik in Brabant ben opgegroeid. Ten tweede is mijn wederhelft er dol op en zou hij meteen een echtscheiding aanvragen als ik mijn Brabantse tongval zou verliezen. Altijd als we naar Ikea gaan parkeren we in vak G. Als we dan terugkomen van het winkelen vraagt hij: “In welk vak staan wij ook alweer geparkeerd?” Braaf antwoord ik: “G.” “Wat zeg je?” Ik speel het spelletje mee. “G,” herhaal ik. De brede grijns die dan op zijn gezicht verschijnt is onbetaalbaar.
Sinds ik een sticker van de provincie Noord-Brabant op mijn kliko heb geplakt gebeurt het nooit meer dat onze bak per ongeluk door een ander wordt meegenomen. “Dan denk je aan Brabant”, staat er nu bovenop het deksel. Geen twijfel mogelijk wie de eigenaar van de kliko is. Denk je aan Eef, dan denk je aan Brabant. En zo is het maar net. ’t Is maar da ge het wit.
