Al 15 jaar stond Eva voor de klas. Ze gaf les op het MBO en had dat jaren met veel plezier gedaan. Geen enkele dag was hetzelfde en hoewel ze de lesmethode inmiddels van haver tot gort kende, gebeurde er toch altijd weer iets zodat de les net iets anders verliep dan gepland. Dat maakte het ook leuk en uitdagend. De leerlingen vond ze leuk en daar deed ze het allemaal voor. Het kostte haar weinig moeite om van de les ook echt iets te maken en dat gaf haar plezier en energie. Wel betrapte ze zich de laatste tijd bij het voorbereiden van haar les op een zucht en op de gedachte: Daar gaan we weer, hoe vaak heb ik dit nu al gedaan?
Veranderingen
De school zat inmiddels weer in een reorganisatie. Er werd geschoven met docenten en locaties en zo kwam het dat ze na de herfstvakantie overgeplaatst werd naar een ander gebouw. Dat was zo gek nog niet, want dat betekende maar 15 minuten fietsen naar haar werk in plaats van een half uur. Mooi toch?
Belletje
Toch gebeurde er iets merkwaardigs. Elke dag als ze het gebouw in stapte leek haar energie weg te ebben. En naarmate de weken de verstreken was het geen wegebben meer, maar voelde ze na n voet over de drempel de energie echt letterlijk wegstomen! Eva dacht aanvankelijk dat het lag aan de herfst. Veel mensen waren moe. Maar toen het gevoel na de voorjaarsvakantie niet minder was, ging er een belletje rinkelen. Was er niet iets anders aan de hand?
Luxeprobleem?
Ja, er was wat aan de hand. Dat haar energie wegstroomde lag niet aan het gebouw, niet aan de reorganisatie, niet aan de leerlingen en ook niet aan de tijd van het jaar.
Het signaal wat haar lichaam afgaf, had met wat anders te maken. Daar kwam ze na een aantal gesprekken wel achter. Het werd tijd voor iets anders. Hoewel ze zo lang met veel plezier haar werk had uitgevoerd, kreeg ze er nu steeds minder energie van. Sterker nog, het kostte haar steeds meer energie en dat was niet wat ze wilde. Ze wilde dat haar werk haar weer net zon voldoening zou geven als in haar beginjaren en het werd haar duidelijk dat dit op haar school niet meer lukte.
Maar ja, ze was al 44 en met de huidige economische crisis leek het niet het juiste moment om iets anders te gaan zoeken. Bovendien: was het ook niet een luxeprobleem? Vroeger werkten mensen toch gewoon 40 jaar lang in dezelfde fabriek? Wat had zij dan te klagen?
Signalen
Herken jij die signalen ook? Heb je ook het gevoel dat je de energie voelt wegstromen bij een bepaalde klus of bij alleen al de gedachte aan je werk? Merk je dat je steeds vaker zit te zuchten tijdens je werk of word je vooral moe van je werk zonder dat je er energie van krijgt?
Neem die signalen serieus en ga eens na wanneer en waarbij je die energie voelt wegstromen. Misschien kan er iets in je werk veranderd worden waardoor je wel weer voldoening krijgt, maar misschien is er een grotere stap nodig. Leeftijd en crisis zijn natuurlijk geen excuus om het er maar bij te laten zitten. Ook als 40-plusser moet je nog wel zon 25 jaar werken, dus een verandering in je loopbaan loont echt nog wel de moeite!
En Eva? Zij heeft de sprong gewaagd en heeft ander werk gezocht en gevonden waarbij ze haar kwaliteiten weer optimaal kan benutten en wat het belangrijkste is: ze voelt haar energie weer stromen!
