Ineens zie ik op de muur een joekel van een spin zitten. Een kortstondig gegil kan ik niet onderdrukken. Ik heb het niet zo op spinnen, hoe klein ook. Ik weet dat ze niks doen, maar toch. Met wapperende handen, alsof ik me gebrand heb, haast ik me naar de keuken en kom terug met een glas als wapen. Daarmee vang ik hem. Ook weer niet zonder gegil.
Nu heb ik in ieder geval bedenktijd om een oplossing te vinden voor dit probleem. En op deze manier loopt het probleem tenminste niet weg. De spin is het er niet mee eens en staat me boos en op hoge poten aan te kijken. Als blikken konden doden
Alles goed Buuf?, klinkt het van beneden via de openstaande keukendeur.
Angstvallig ren ik naar het balkon en zie de buurman in een bevuilde spijkerbroek met kniestukken.
Sorry, er zit een enorme spin in de kamer, zeg ik rustiger dan ik me voel. Eigenlijk wil ik het zwarte gevaarte niet uit het oog verliezen.
Hulp nodig?
De spin loopt woeste rondjes in zijn kom.
Nee hoor, het lukt wel, roep ik terug, omdat ik vind dat ik dit klusje eigenlijk zelf moet kunnen klaren.
Terwijl ik met rode konen een papiertje onder het glas schuif, produceer ik een soort hoge fluitketeltoon. De spin lijkt ADHD te hebben en schiet alle kanten uit.
Kom maar jochie, sus ik niet alleen de spin. Ik laat je buiten vrij.
Op het balkon giet ik het glas leeg. Rakelings langs de buurman die net zijn werkschoenen buiten zet. Oeps!
PS: Voor deze blog zijn geen dieren berokkend. 😉
