Je kent het wel. Je loopt door de sportschool en ziet slechts medemensen die slanker, mooier en fitter zijn dan jij. Dat weten zij ook en etaleren hun handelswaar dan ook te pas en te onpas. Strakke pakjes waaronder je dure string zo mooi doorschijnt, mouwloze Gorilla-achtige hemdjes waar je spierballen zo lekker in uitkomen en sportschoenen waar zelf E.T. jaloers op zou zijn geweest.
Nu ben ik niet bepaald een introvert typje dat zich snel uit het veld laat slaan, maar bij het aanschouwen van deze overkill aan testosteron, kruip ik toch wel een beetje in mijn schulpje.
Ik ben mijn samen afvallen juf dan ook bijzonder dankbaar dat zij als ervaringsdeskundig een ruimte voor ons heeft geregeld waar we niet als attractie dienen, ter vermaak van onze medesporters.
Uiteraard heb ik geprobeerd het te negeren. Uiteraard heb ik een uiterst kritisch gesprek met mezelf gehad waarin mijn ikken het met elkaar eens waren dat bovenstaand beeld van mijn medesporters toch echt 100% door mijzelf gecreerd is. Maar toch.. de onzekerheid blijft.
Bedeesd en wensend dat ik onzichtbaar was, sloop ik dan ook afgelopen week weer de sportschool in. Bliep, mijn pasje door de gleuf en met een beweging waar menig luipaard jaloers op zou zijn, glipte ik naar binnen. Vrijwel ongezien.
Behalve door de aardige en bijzonder aantrekkelijke meneer bij de ingang dan. Zucht, tja daar is geen ontkomen aan. Met een vriendelijke glimlach verwelkomt hij me, ik kraam iets uit waarvan ik later denk: OMG, WAT zei ik daar? En struikel over mijn broekspijp, die ik helaas na al die weken nog steeds niet heb ingekort. Nog steeds die glimlach.. hij is cht goed.
Oke tut, spreek ik mezelf toe. Genoeg puberaal gestunt voor vandaag. Jij als moeder, echtgenote, zelfbewuste carrirevrouw, gaat ze eens even een poepie laten ruiken!
Ik recht mijn rug en stap met lichte vrees de weegkamer in. Een warm onthaal en bemoedigende woorden stimuleren me om zonder twijfel op de weegschaal te stappen.
Met 1 oog open gluur ik naar de tientallen scores die deze hypermoderne weeg schaal me om de oren gooit. De juf lacht tevreden, goed bezig! De eerste drie kilo zijn eraf.
Ik ben tevreden. Ik heb geen honger gehad, heb nog niet zoveel gesport als ik zou moeten en toch is er al drie kilo af. Ik voel me gelijk 30 kilo lichter en zweef meer dan ik loop naar de sportzaal. De muziek begint en vol energie begin ik aan de training. De juf heeft er zichtbaar zin in en voert het tempo flink op. Na 20 minuten zwoegen vind ze het tijd voor een leuk dansje. Stap voor stap plakt ze oefeningen achter elkaar tot 1 geheel. Leuk joh, het lijkt wel Flashdance, grap ik tegen mijn buurvrouw.
Terwijl ik overenthousiast mezelf door de zaal flaneer, valt mijn blik op de spiegel. Die immense, enorme, niets verhullende spiegel. Met een dreun land ik met beide benen op de grond. In plaats van de prima ballerina die ik me voelde zie ik daar tegenover me, toch echt iets anders.
Tja, hoe zal ik het omschrijven. Een Olifant met jeukpoeder? Een Nijlpaard met tutu?
Alle gekheid op een stokje. Uiteraard is de vergelijking met een olifant of nijlpaard ongepast.
Maar het punt is, ik ben er nog lang niet haha.
Maar.. Ik ben al goed onderweg!
